|
Ο Π Ι Α Ν Ι Σ ΤΑ Σ
Δεν το κρύβω ο Σταύρος μας ήταν ένα ατροφικό παιδάκι, παράλυτο από
την μέση και κάτω, δηλαδή μόνο τα πόδια του ήταν παράλυτα, κατά τα άλλα
όλα
φυσιο-λογικά, χέρια, μάτια, αφτιά, στόμα, μύτη, όλα φυσιολογικά.
Λόγω της
αναπηρίας του δεν πήγε καθόλου σχολείο και η οικογένειά μου δεν
είχε τις οικονομικές δυνάμεις να τον στείλουμε στην Δράμα
και έτσι ο Σταύρος έ-
μεινε τελείως αγράμματος.
Εγώ γεννήθηκα δύο
χρόνια μετά τον Σταύρο και το πρώτο παιχνίδι που
ένοιωσα στη ζωή μου ήταν ο
Σταύρος.
Μαζί κοιμόμασταν,
μαζί παίζαμε τα φτωχά παιχνιδάκια μας και όταν γύριζα από
το σχολείο, του έκανα μάθημα, ότι μάθαινα στο σχολείο.
Είχε τρομερό μυαλό
και ήταν πολύ έξυπνος για την ηλικία του.
Όλα τα προβλήματα
της αριθμητικής τα έλυνε πρακτικά και μου έκανε
ερωτήσεις, που τις έλεγα στον
δάσκαλό μου και εκείνος απορούσε
με την οξυδέρκεια του αδερ-φού μου και πολλές
φορές ερχόταν
σπίτι μας να κουβεντιάσει μαζί του και εκείνος
ήταν που μας έδωσε την ιδέα ο Σταύρος να μάθει πιάνο.
Τα πρώτα μαθήματα
τα πήρε από τον δάσκαλο, που ήταν αρκετά καταρτισμένος
και αυτός φρόντισε να βρούμε ένα μεταχειρισμένο πιάνο από
την Θεσσαλονίκη και
μάλιστα βοήθησε οικονομικά τον πατέρα μου για την αγορά και
την μεταφορά του πιάνου.
Δεν ξέρω, αλλά
τον Σταύρο τον αγαπούσα κάτι παραπάνω από αδερφό, πρώτα
γιατί ένοιωθα οίκτο, τον πονούσα για την αναπηρία του και
δεύτερο τον σεβόμουν,
επειδή ήταν μεγαλύτερός μου σαν αδερφός.
Όταν μεγαλώσαμε,
άρχισε να με ντρέπεται, όταν τον πήγαινα στο μπάνιο, αλλά
πάλι προτιμούσε να τον πηγαίνω εγώ και όχι η μαμά.
Εγώ ποτέ μου δεν
σιχάθηκα τον Σταύρο και πάντα προσπαθούσα
να του δώσω να καταλάβει, ότι η
αναπηρία του δεν είναι εμπόδιο στην
αδερφική αγάπη μας.
Για να τον πείσω
για αυτό, έτρωγα από το κουτάλι του.
Η πρόοδος στο
πιάνο ήταν καταπληκτική.
Μετά τα μαθήματα
του δάσκαλου άρχισε αλληλογραφία με διάφορα ιδρύματα,
που του έστελναν
παρτιτούρες μεγάλων μουσικών, όπως Βάγκνερ, Μότζαρτ και άλ-
λων.
Σε ηλικία
δεκαπέντε χρονών είχε φήμη μεγάλου πιανίστα, αλλά κανείς
δεν είχε ενδιαφερθεί
πέρα από τα στενά όρια της Δράμας.
Μόνο μια φορά ο
Πέτρος ο Γαϊτάνος ενδιαφέρθηκε και με δική του πρωτοβουλία
τον κάλεσαν σε μια συναυλία στο Ηρώδειο.
Η επιτυχία ήταν
το κάτι άλλο και από τότε άρχισαν οι προσκλήσεις, όχι μόνο στην
Ελλάδα, αλλά σε όλον τον κόσμο.
Εγώ αναγκάστηκα
να διακόψω το σχολείο, αν και ήθελα να συνεχίσω για γιατρός
με ειδίκευση στις αναπηρίες και στην πρόβλεψη του εμβρύου όταν
είναι ακόμη στη
μήτρα, για την παραπέρα πορεία του τοκετού ή άμβλωση.
Βέβαια στην
περίπτωση του Σταύρου, ποτέ δεν θα δεχόμουν την άμβλωση.
Εγώ τον δεχόμουν τον
Σταύρο, έτσι όπως ήταν και όχι ένα σκάρτο έμβρυο.
Γυρίσαμε παντού
τον κόσμο, από την Αυστραλία, μέχρι την Ιαπωνία
και την Κίνα και την Αμερική
και παντού γνώρισε την δόξα.
Είκοσι τέσσερα
χρόνια αδιάκοπης προσπάθειας για το καλλίτερο
και στο τέλος η καταξίωση, αλλά
οι αντοχές εξαντλήθηκαν
από ένα σακάτικο κορμί και αφού το συ-
ζητήσαμε καταλήξαμε στο συμπέρασμα, ότι έπρεπε προς το παρόν
να σταματήσουμε,
αφού είχαμε εξασφαλίσει πολλά χρήματα για το υπόλοιπο της
ζωής μας και των απο-γόνων μας.
Όταν άκουσε αυτήν
την λέξη ο Σταύρος κόμπιασε και έσκυψε το κεφάλι και είπε
βέβαια όχι για τους δικούς μου απογόνους, αλλά για τους
δικούς σου.
Βρέθηκα μετέωρος
για μια στιγμή και δεν εύρισκα λόγια να συνεχίσω
τις σκέψεις του και εκείνη τη
στιγμή μια σκέψη πέρασε από το μυαλό
μου σαν αστραπή και το είπα στον Σταύρο.
Όχι όμως όλη μου
την σκέψη, αλλά την μισή, την άλλη μισή την αφήνω για τους
αναγνώστες.
Η σκέψη μου ήταν
να παντρευτώ την Αμαλία, την γειτονοπούλα μας, που έμεινε
γεροντοκόρη από το να με περιμένει, με τα ταξίδια μας και
που και αυτή
σαν και μένα αγαπούσε τον Σταύρο σαν αδερφό της και κάτι παραπάνω.
Αυτό το κάτι όταν
το είπα στην Αμαλία, όχι μόνο δεν αρνήθηκε,
αλλά απεναντίας χάρηκε ιδιαίτερα
που θα έκανε ένα παιδί από τον Σταύρο.
Βέβαια οι γιατροί
δεν είχαν δώσει πολύ ζωή στον Σταύρο, το πολύ δύο χρόνια,
Διότι η αναπηρία του κατανάλωνε διπλή ηλικία στην περίπτωσή
του και οι ταλαιπω-
ρίες των ταξιδιών τον έφεραν γρηγορότερα στο τέλος.
Όταν είπα τις
σκέψεις μου στον Σταύρο, η πρώτη του αντίδραση, ήταν όχι αυτό δεν γίνεται.
Τελικά τον
έπεισα, ότι η ίδια η Αμαλία, θέλει ένα παιδί από αυτόν να διαιωνιστεί
η δόξα του και στο κάτω, κάτω της γραφής κανείς δεν θα μάθει
αυτό το μυστικό και
επί πλέον έχει και αυτός δικαίωμα στην διαιώνιση του είδους,
παίρνοντας μέρος στην
όλη διαδικασία.
Τα υπόλοιπα ήταν
δουλειά της Αμαλίας, που τον πήρε στην αγκαλιά της, λέγοντας
του, έλα γλυκέ μου γίγαντα της μουσικής εσύ που δάμασες τους
τόνους και τις απο-
χρώσεις του ήχου και της φωνής ζήσε στιγμές παραδεισένιες
στην αγκαλιά μου
να σου χαρίσω έναν γιό, όχι ανάπηρο μα σωστό.
Σ’ όλη τη
διάρκεια της πράξης ο Σταύρος έκλαιγε και ευτυχώς τον βοήθησε
η Αμαλία και
ολοκλήρωσε την πράξη.
Την ημέρα που
γεννήθηκε το παιδί ένα υγιαίστατο αγοράκι και την
ώρα που ανήγγειλαν το γεγονός
στον Σταύρο, ότι η Αμαλία έφερε στον κόσμο δικό μου παιδί,
χαμογέλασε πιστεύοντας ότι έσπειρε τον σπόρο του πάνω στη Γή
και ότι ελεύθερος
μπορεί να πάει να αναπαυθεί στους κόλπους Αβραάμ.
Εκείνη τη στιγμή
ξεψύχησε πάνω στην πολυθρόνα του.
Βασίλης Τζιτζής
Σκάλα Καλλιράχης,Θάσος Κοκκινογειώτης Συγραφέας
|
