Όσο ζούσε η γιαγιά μου έκανα συχνά παρέα με τον παππού μου, πότε στον κήπο,

πότε στο χαγιάτι του υπόστεγου, όταν έβρεχε συνήθως και τις καλές μέρες πάντα τον

ακολουθούσα από πίσω, όταν έσπερνε τις ντοματιές και τις αγγουριές και δεν βαριόμουν να ακούω τα κατορθώματά του στον πόλεμο της Αλβανίας.

    Όταν πέθανε η γιαγιά όλα τα πράγματα ανακατώθηκαν στην ζωή του παππού μου

και όταν ο πατέρας μου εξήγησε στο παππού, ότι πρέπει να πάει στο γηροκομείο ένας

απογοητευτικός μορφασμός σχηματίστηκε στο πρόσωπό του και δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια του.

    Θυμάμαι με τι πόνο αποχαιρέτισε το σπίτι, που το έχτισε με τα χέρια του μόνος, με

τη γιαγιά που κουβαλούσε την λάσπη και κατάφεραν να ζήσουν τόσο όμορφα και να

μορφώσουν δύο παιδιά εκείνα τα δύσκολα χρόνια της κατοχής και του εμφύλιου να

βγει γεωπόνος ο μπαμπάς μου και δασκάλα η θεία Ευγενία.

    Πολύ τον λυπήθηκα, όταν αποχωριζόταν το σπίτι του, ήταν σαν να είχαμε κηδεία

σε ζωντανό νεκρό.

    Καθώς κατέβαινε τις σκάλες, σε κάθε σκαλοπάτι στεκόταν λίγο χάιδευε το ξύλο

της σκάλας και στο τελευταίο σκαλί φίλησε την πόρτα που έκλεινε την σκάλα να μην

ανεβαίνει ο σκύλος απάνω.

   Σχεδόν όλα τα εργαλεία του, που σκάλιζε τον κήπο τα χάιδεψε και τα φίλησε σαν να αποχαιρετούσε για πάντα την ζωή.

   Εγώ έκλαιγα από συγκίνηση και δεν είχα κουράγιο να πάω με τον πατέρα μου στο

γηροκομείο και τον αποχαιρέτησα με δάκρυα στα μάτια πριν μπει στο αυτοκίνητο.

   Τότε πρόσεξα, ότι κάτω από την μασχάλη του είχε ένα κουτί, κάτι σαν κασετίνα.

   Αυτό δεν έτυχε ποτέ να το δω και είχα στο νου μου να ρωτήσω τον πατέρα μου

όταν θα γύριζε από το γηροκομείο.

   Πέρασαν τρία χρόνια και συχνά πηγαίναμε να δούμε τον παππού στο γηροκομείο

να του πάμε καινούρια ρούχα και αλλαξιές εσώρουχα, επειδή εκείνα του γηροκομείου

ήταν ασιδέρωτα και ο παππούς ήταν συνηθισμένος να φοράει ακόμη και τα εσώρουχα

σιδερωμένα, έτσι τον είχε μαθημένο η μακαρίτισσα η γιαγιά.

    Πάντα ήθελα να ρωτήσω τον παππού μου, για την κασετίνα, αλλά ώσπου να τελειώσει την κουβέντα με τον μπαμπά πέρναγε η ώρα και εγώ δεν εύρισκα τον χρόνο να τον ρωτήσω για την κασετίνα.

    Έτυχε εκείνη τη χρονιά στην έκτη τάξη να πάμε η τάξη μου στο γηροκομείο, όπου

ήταν και ο παππούς μου και χάρηκα ιδιαίτερα που θα είχα την ευκαιρία να τον ρωτήσω για την κασετίνα

   Μοιράσαμε τις κάρτες σε όλους του παππούδες και τις γιαγιάδες και τους ευχηθήκαμε χρόνια πολλά και καλά τους τραγουδήσαμε και μερικά τραγούδια και

όταν είπα στους συμμαθητές μου, ότι εδώ ήταν και ο παππούς μου, που επειδή

ήταν μικροκαμωμένος άρχισαν να με κοροϊδεύουν τα παιδιά.

                               Ο     -   Τ Ρ Α Μ Π -   Ο     -   Ε Μ Π Ο Ρ Α Σ

      Ο τεσσαρακοστός πέμπτος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής,

ο γερμανικής καταγωγής με το ίδιο πείσμα, ήταν και δεινός έμπορας και ότι κατάφερε

στη ζωή του, μια τρανή περιουσία την χρωστάει στο εμπορικό του δαιμόνιο και το

γερμανικό του πείσμα.

     Στο εμπόριο όλοι ξέρουμε υπάρχει ο ανταγωνισμός, που δεν σ’αφήνει να ξαποστάσεις ούτε στιγμή, διότι οι ανταγωνιστές σου αυτό περιμένουν να σε κατασπαράξουν, χωρίς να λογαριάζουν, ούτε φιλία, ούτε συγγένεια, ούτε οίκτο,μόνο

το κέρδος λογαριάζουν και τίποτα άλλο.

     Δεν πρέπει να μας φαίνεται παράξενο, που ο Τράμπ συμπεριφέρθηκε σαν καλός

έμπορας, αντί για το συμφέρον του, για τα συμφέροντα της Αμερικής.

     Ούτε ίχνος διπλωματίας, ούτε το ελάχιστο πολιτικό τάκτ δεν έχει να επιδείξει στην

θητεία του σαν πρόεδρος της Αμερικής, εκτός από μερικές εξαιρέσεις, αλλά Ερντογάν και τον ηγέτη της Βόρειας Κορέας, που και οι δύο είναι ίδιοι με τον Τράμπ,

καθαροί επιχειρηματίες, που και οι δύο δεν θέλουν να χάσουν επ’ουδενί την θέση τους, που την θεωρούνε θεόσταλτη, όπως και ο Τράμπ.

     Συνήθως οι ρεπουμπλικάνοι πρόεδροι το έχουν έθιμο να κάνουν και έναν πόλεμο

για την αποτελεσματικότητα των νέων όπλων.

     Να μη ξεχνάμε, ότι οι πρώτοι άποικοι της Αμερικής, ήταν τα ανήσυχα, δηλαδή τα

καθάρματα της Ευρώπης, πρώτοι οι άγγλοι, μετά οι Ολλανδοί, οι Ιρλανδοί, οι Ιταλοί,

οι Γερμανοί, οι Σουηδοί κλπ, και όποιος φάει τον άλλον και γι’αυτό πάντα είχαν κάτω

από το μαξιλάρι τους το εξάσφαιρο για σιγουριά.