Το όνειρο του κάθε ξενιτεμένου είναι να γυρίσει μια μέρα στην Πατρίδα και να πεθάνει στον τόπο που γεννήθηκε.
Πέρα από τις επιτυχίες ή αποτυχίες του στην ξενιτιά, όλα ξεχνιόνται μια μέρα
και παίρνεται η απόφαση να γυρίσει στον τόπο που γεννήθηκε και εκεί να μετρήσει
τα καζάντια του και τα χρόνια στη ξενιτιά.
Έτσι και εγώ βρέθηκα στο χωριό μου, μετά από μια Οδύσσεια κοντά εξήντα δύο
χρόνων.
Στα ογδόντα πέντε μου έμεινα μόνος στη ζωή, δεν ήθελα να γυρίσω στην Αμερική και κατέληξα στο γηροκομείο.
Δεν έχω παράπονο από τα παιδιά μου, αλλά όσο να πεις το γηροκομείο της Πατ-ρίδας έχει άλλο άρωμα.
Μπορείς να αλλάξεις δυο κουβέντες με τον συγκάτοικό σου, να πεις δυο αστεία
να κάνεις ένα καλαμπούρι, όσο να πεις έχει διαφορά ένα γηροκομείο στην Ελλάδα, από ένα γηροκομείο στην Αμερική, που δεν ξέρεις κανέναν και δεν σε ξέρει κανείς.
Ελλάδα και πάλι Ελλάδα, σε τραβάει το χώμα της.
Αφού τακτοποίησα όλα τα απαραίτητα χαρτιά με στείλανε σε ένα γηροκομείο έξω από την Αθήνα, το οποίο χτίσθηκε με δωρεές ομογενών από την Αμερική.
Μια βραδιά μόνο κοιμήθηκα στον θάλαμο υποδοχής και την άλλη μέρα με τακτο-ποίησαν στο δωμάτιο αριθμός 34.
Ο αριθμ’ος34 ήταν ο γουρλίδικός αριθμός μου.
Όποτε πήγαινα στο Λας Βέγκας πόνταρα στο 34 και σχεδόν πάντοτε κέρδιζα,ήταν
